Aurreko ostegunean, martxoak 8, emakumearen nazioarteko
eguna zen, baina Ekialdea institutuaren egutegian klase egun arrunt gisa zegoen
markaturik.
Ikasleok ez dugu guk garrantzizko deritzegun gaietan gure
denbora inbertitzeko aukeramenik, eta hala, muzinik egin gabe gera ezin
gintezkeela pentsatzen genuenez, zenbait ikaslek paro konbokatoria luzatu
genuen bide bakartzat harturik, proposamenak ikaslegoaren baiezko borobila jaso
zuelarik.
Ekialde I-eko ikasleek ere martxoak 8 aldarrikapen eguna
dela argi utzi zuten, baina paro deialdia egiteko eskubiderik ere ez dutenez
bide alternatibo bat bilatu behar izan zuten. Hala, ekialde II-ko ikasleok
laguntzea erabaki genuen, eta hala, ikastetxeko gimnasioa okupatu genuen guztion
artean borroka egun hau igarotzeko.
Azpimarratu nahiko genuke egun honetan ikasleon
partaidetzak izan zuen arrakasta. Izan ere, paroak beti ikusi dira “jai egun”
gisa, baina Ekialdek argi utzi zuen martxoak 8 aldarrikapen egun gisa duela.
Bestalde,zuzendaritzak izan zuen jarrera salatu nahi dugu. EkialdeI-era
iristean, ateak itxi zizkiguten ikastetxeko kideak izanik eta hesia gainetik
igarotzera behartu gintuzten. Gainera, mehatxuak jaso genituen oihu artean,
“zuen aurka aurrez aurre aurkituko gaituzue” bezalako astakeriak entzun genituen.
Eta zenbait ikasle ikasbidaiarik gabe geratuko zirelako mehatxuak jaso
zituzten. Hala eta guztiz ere, ikasleok argi geneukan aurrera jarraituko
genuela, eta hala, elkarrengandik ikasteko aukera izan genuen zenbait tailer
burutuz.
Dena den, gure aburuz, paro konbokatoria bat ez da
aproposena horrelako ekintzak burutzeko. Izan ere, ikasleok askatasunez
aukeratu behar dugu gure denboraren erabilpena, kanpo edo barne faktoreek
baldintzatzen ez gaituztelarik.
Horren arira, aurreko ostiralean martxoak 9 Diocesanas
Nievescano institutuko ikasleek egindako kontzentrazio jendetsuan haien
eskubideen egoera tamalgarria salatu zuten eta minimo batzuen beharra kaleratu
zuten.
Guk ere eskaera bera egiten dugu gaur publikoki.
Kalitatezko hezkuntza bat ziurtatzeko minimo batzuk ezinbestekoak direla argi
dugu, eta gure kasuan, autonomi falta handia dugula ikusten dugu.
Garrantzizkoak diren ala ez diren ezagutzen arteko ezberdintasuna ikusteko gai
garela argi dugu, eta beraz, guk geuk erabaki behar dugula gure denborarekin
zer egin argi dugu.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hau dela eta honako baldintzen beharra aldarrikatzen dugu
batxillergoko ikasleok:
-Hutsegite
kopuru minimo baten finkapena
Ulertzen dugu ikasleen asistentzia bermatu beharra dagoela
gure batxillergoa prezentziala denez gero, baina gure denboraren gestioan
independentzia handiagoa behar dugula aldarrikatzen dugu. Azken finean, guk
erabaki dugu ikasten jarraitzea, eta ikasketak gustora eta askatasunez burutu
nahi ditugu. Gure proposamena asistentzia kopuru minimo bat ezartzea da, eta
kopuru horretatik at geratzen den denbora guk nahi bezala erabili ahal izateko
autonomia eduki behar dugula deritzogu.
-Hitzaldiak
eman ahal izatea
Hezkuntzak jorratzen dituen gaietatik at badaude arlo
anitz ikasleok jakin nahi ditzakegunak. Hauen lanketa ez duela zertan aurreplangintza
batean egon deritzogu zenbaitetan espontaneoki sor baitaitezke. Gure ustez
hitzaldiak nahi beste aldiz eman beharko lirateke kurtsoan zehar, eta ikasleok
aukeratuko dugu zer den nahiago duguna. Gure denbora zertan nahi dugun inbertitu guk beste inork
ez daki hobe.
Hezkuntza duin eta kalitatezkoa jasotzeko minimo hauen
beharra ezinbestekoa dugula azpimarratzen dugu. Ez dira gure kapritxoak
asetzeko nahi ditugun baldintzak, ezta gutxiago ere. Gure formakuntza pertsona
gisa zuzena izan dadin beharrezkotzat ditugun minimoak dira, pertsona aske eta
kritikoak izateko behar ditugunak.
Hezkuntza sistema honek ez
dituelako gure beharrak asetzen
Duintasunez bizi ahal izateko
duintasunez hezi behar dugulako
Hezkuntza honek iraultza behar
duelako
GORA HEZKUNTZA HERRIARENTZAT!
GORA IKASLERIA!
No hay comentarios:
Publicar un comentario